Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων

   Άρχισαν οι χαιρετισμοί , έρχεται και το Πάσχα.
   Όταν ήμουν μικρή το ξεκίνημα των χαιρετισμών ήταν σημαντικό γεγονός.Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει αυτή η μέρα και να μην πάμε εκκλησία . Η μάνα μου κανόνιζε να τελειώσει γρήγορα τις καθημερινές της δουλειές και εγω διάβαζα γρήγορα γρήγορα για να προλάβω κατα τις 6 να "αριβάρουμε" για την εκκλησία.
   Πηγαίναμε στον Άι Λευτέρη που είχε και γυναικονήτη και ανεβαίναμε πάνω μέσα απο μια στενή απότομη σκάλα.Για πάτωμα είχε κάτι παλιά ξύλινα σανίδια και η πρώτη σειρά πάντα ήταν πιασμένη απο κύριες που ήταν μόνιμες στο ναό (σαν να'χαν κάρτα μέλους που λέμε τώρα).Έπρεπε να πάμε νωρίς για να βρούμε θέση αλλιώς δεν μπορούσες να δεις τίποτα.Συνήθως όμως για να μην πω πάντα οι μπροστινές καρέκλες ήταν πιασμένες είτε απο καποια κυρία είτε απο την τσάντα της και γω που ήμουν μικρό παιδάκι δεν με αφήναν να δω όλα αυτά που διαδραματίζονταν στο κέντρο του ναού.Αφού αυτές τα είχαν δει χιλιάάάάάάδες φορές τίποτα....εκεί..."βιτζακωμένες" πάνω στο πρεβάζι και άπλωναν και τους αγκώνες τους να μην μπορέσει να περάσει ούτε μια αχρίδα φωτός απο τους πολυελαίους.
   Όταν κάποια φορά βρίσκαμε θέση είτε κατα τύχη είτε επειδή κάποια έφευγε νωρίς η μάνα μου έβαζε μια καρέκλα δίπλα της ,ανέβαινα πάνω και έσκυβα στο πρεβάζι για να μην χάνω καμία λεπτομέρια.
   Η ωραιότερη μέρα ήταν και είναι η Μεγάλη Πέμπτη τη στιγμή που έσβηναν τα φώτα και έβγαινε ο παπάς κρατώντας το Σταυρό και έλεγε
                                 " Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
                                   ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
                                   Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
                                   ο των αγγέλων βασιλεύς.
                                  Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται,
                                   ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
                                   Ράπισμα κατεδέξατο,
                                   ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
                                  Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.
                                  Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.
                                  Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
                                  Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν."   ΝΑ, τα μάτια μου εγώ τα άνοιγα σαν δεκάρικα και "ρουφούσα" το κάθε δευτερόλεπτο.Ήταν τόσο συγκινητικά και κατανυκτικα.
   Φυσικά όλη την ώρα κρατούσαμε την Καινή Διαθήκη και ψάλλαμε μαζί με τη μάνα μου . Κάθε τόσο χανόμουν στις σελίδες γιατι κάποια τα έλεγαν και καποια όχι και δώστου η μάνα μου να ψάλλει και ταυτόχρονα να ψάχνει για να μου βρει την σωστή σελίδα.
  Δεν φέυγαμε εαν δεν τελείωνε η εκκλησία.Ήταν ασέβεια να φύγουμε πιο νωρίς, αμα δεν έλεγε το "δι'ευχων" η μάνα μου δεν έφευγε με τίποτα και ας βαριόμουν εγω κάποιες φορές.Αχ! υπέροχα που ήταν τότε..
   Μπορεί εκείνες τις εποχές να περναγαμε δύσκολα απο θέμα φτώχειας αλλά η ζωή μας δεν μας ζητούσε πολλά , μόνο αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές αρκούσαν για να γεμίσει η αθώα μου ψυχη με χαρά και γαλήνη...

                                             Με αγάπη
                                                       Μαρίνα











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Απόψεις,Σχόλια & Εμπειρίες